«Ελλήνων ενότης ηυτέλισεν Μήδους» Σιμωνίδης
Θυμήθηκα τον επιγραμματοποιό και λυρικό ποιητή της αρχαιότητας Σιμωνίδη (556-468 π.Χ) βλέποντας από αέρος της πατρίδα και γεννέτειρά του νήσο Κέω ή Κέα ή Τζιά, πίσω από την πράγματι στενόμακρη νήσο Μακρόνησο των πολλών συνειρμών εξ αυτής και μέχρι της μη ενότητας των Ελλήνων άρα και αιτίας των ευτελισμών των Ελλήνων από νέους «χρυσοφόρους»….Μήδες!
Και βρέθηκα, εγώ ο ασήμαντος Μακεδόνας και Θεσσαλονικιός, εκεί στους αιθέρες του νότου της Αττικής, τώρα και στις μαύρες εποχές του Οκτωβρίου 2013, για την χώρα μας εξ αιτίας του παρακάτω γεγονότος, που θα φανεί «περίεργο» μέχρι και «αδύνατο» να συμβαίνει στην Ελλάδα των ελεύθερα διαχωριζομένων και κομματιζομένων σημερινών Ελλήνων αλλά υποχρεωτικά και δια των ασήκωτων οικονομικών βαρών του καθενός και όλων μαζί υπόδουλων σε ξένους Δανειστές, δηλαδή νεότερης μορφής «χρυσοφόρους Μήδους», με τους οποίους κανένας από μας ως άτομο και μαχητής δεν είχε ποτέ και ούτε μπορεί να έχει απ’ ευθείας συναλλαγή ή ακόμη και κατ’ αντιπαράθεση μάχη, όπως είχαν οι ενωμένοι Έλληνες στον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα, όπου συντρίφθηκαν και καταξευτελίσθηκαν οι χρυσοφόροι εισβολείς Μήδοι.
Είμαι από πολλών ετών μισθωτός Υπάλληλος και διευθυντικό Στέλεχος καθαρά Ιδιωτικού Ελληνικού Ομίλου Ασφαλιστικών και Αεροπορικών Επιχειρήσεων με έδρα την Θεσσαλονίκη.
Με κάλεσε η Διοίκηση του Ομίλου και μου ανέθεσε την εντολή να οργανώσω το ταχύτερο χρονικά με τον οικονομικότερο τρόπο ταξείδι επισκέψεως του Προέδρου και του Αντιπροέδρου-Διευθύνοντα Συμβούλου, όπως και εμού, στην Μεταμόρφωση Αττικής όπου ολοκληρώνονται οι εργασίες Ιδιόκτητου κτιρίου και πολυσυνεργείου επισκευής οχημάτων, με συνέχιση όμως των επισκέψεων στα Υποκαταστήματα του Ομίλου στην Ζάκυνθο, Κεφαλλονιά, Κέρκυρα και επιστροφή στην Θεσσαλονίκη.
Η εντολή ήταν καθαρά επαγγελματική-υπηρεσιακή και μπορεί να κληθεί οποιοδήποτε Στέλεχος Επιχείρησης να την σχεδιάσει υπό τα σημερινά δεδομένα των ιδιαιτεροτήτων κάθε τόπου και πόλης, υπό την απαράβατη απαίτηση επίτευξης οικονομίας χρόνου και εξόδων.
Αν και όποιος επιχειρήσει να σχεδιάσει ένα παρόμοιο επαγγελματικό ταξείδι (όχι αναψυχής και τουρισμού) από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και εκείθεν στα Ιόνια Νησιά που προανέφερα, με επιστροφή στην Θεσσαλονίκη, είναι βέβαιο ότι θα διαπιστώσει πρώτα το ασύμφορο οικονομικά και μετά το αμφίβολο μέχρι και αδύνατο του τελικού προγραμματισμού του συγκεκριμένου ταξειδιού με τα υπάρχοντα γνωστά, δημόσια και ιδιωτικά, επίγεια, εναέρια και θαλάσσια μέσα, στην σημερινή χώρα μας.
Θίγω εδώ υπαρκτό και πολύ σοβαρό θέμα με τρομακτικές –κυριολεκτικά- διαστάσεις του, άγνωστες σε όσους κάθονται σε πολυθρόνες και δεν βάζουν σιωπή στην φωνή και γραφή τους από ελάχιστο αίσθημα ντροπής.
Τα γράφω αυτά διότι μου ήταν αδύνατο να εκτελέσω το καθήκον για το οποίο αμοίβομαι, αφού το ταξείδι και με τα γνωστά υπάρχοντα μέσα δεν «έβγαινε» ούτε οικονομικά και ούτε παραδεκτά χρονικά.
Με άλλα λόγια ήταν απαγορευτικό και στην καλύτερη περίπτωση βλαπτικό για τις Επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης και κατά συνέπεια της Βόρειας Ελλάδας, όπως και αντίστοιχα των Ιονίων Νήσων ή ακόμη και Νήσων του Αιγαίου.
Αν όμως οι Επιχειρήσεις και γενικά οι δραστηριότητες αρχίζουν και τελειώνουν στην Αθήνα τα πράγματα διαφέρουν. Δια και υπέρ της Αθήνας η «ενότης των Ελλήνων» λοιπόν;
Προφανώς ναι αφού περί την Αθήνα είναι εγκατεστημένος και ο μισός πληθυσμός της Ελλάδος μετά των σχετικών δραστηριοτήτων, οπότε εδώ έχουμε και την αιτία και το αποτέλεσμα.
Ο ίδιος ο Σιμωνίδης όμως έγραψε και μίλησε περί Αθηναίων «προμαχούντων Ελλήνων», που «εστόρησαν Μήδων δύναμιν» και όχι Ελλήνων δύναμιν, που τώρα «στορεύουν» Αθηναίοι.
Ίσως αυτό να αιτιολογείται από το γεγονός ότι την ενότητα Ελλήνων της τότε εποχής και περί το 500 π.Χ αντικατέστησε μετά η αλλοίωση των Ελλήνων σε «Ελληνιστές», «Ρωμιούς», «Γραικούς», «Ραγιάδες», «Παλαιοελλαδίτες», «Νεοελλαδίτες», «Βλάχους», «Πόντιους» και παρόμοια, ενώ οι Αθηναίοι (αποτελούμενοι εξ όλων αυτών) παρέμειναν αναλλοίωτοι ως…Αθηναίοι!
Αυτά σκεπτόμουν άθελά μου όταν από τους αιθέρες της Αττικής γης έβλεπα πολύ κοντά την Κέα ή Τζιά, πίσω από την πολυμηνυματική Μακρόνησο.
Και βέβαια όλα τα παραπάνω ήταν γνωστά στην Διοίκηση του Ομίλου Επιχειρήσεων της Θεσσαλονίκης, αφού η ίδια τα διδάσκει.
Γιατί όμως μου ανέθεσε να σχεδιάσω το φαινομενικά αντιεπαγγελματικό, μέχρι και ανέφικτο στην λογική πράξη, ταξείδι αυτό;
Δίδω αμέσως την απάντηση που δεν γνωρίζει οποιοσδήποτε άλλος εκτός του ιδίου Ομίλου Επιχειρήσεων της Θεσσαλονίκης. Η Διοίκηση, όπως και εγώ γνωρίζαμε ότι το ταξείδι αυτό ήταν όχι μόνον εφικτό και πραγματοποιήσιμο, αλλά κυρίως οικονομικό και διάρκειας το πολύ μιάμισης ημέρας, με μία διανυκτέρευση εκτός Θεσσαλονίκης. Συνεπώς ήταν και εμπορικό και από τα συνήθη επαγγελματικά όλων των δραστηριοτήτων!
Επεξηγώ και το…θαύμα: Πήρα τιμές και χρόνους διαδρομών με όλα τα γνωστά και συνήθη μέσα από Θεσσαλονίκη για Αθήνα και εκείθεν για τα νησιά Ιονίου, όπου ειλικρινά τρόμαξα για το σχεδόν «ακατόρθωτο» της μετάβασης στη Ζάκυνθο και από εκεί στην διπλανή Κεφαλλονιά ή Κέρκυρα, όπου και η περιφερειακή Έδρα Ιονίων.
Διαπίστωσα ότι όλα και τα πάντα ήταν ασύμφορα οικονομικά, χρονικά και ουσία ανεπίτρεπτα για το κύρος και την οντότητα κάθε Διοίκησης και κάθε Επαγγελματία-Επιχειρηματία, οπότε και με δεδομένα στοιχεία εισηγήθηκα στην Διοίκησή μου να πραγματοποιηθεί με το αεροσκάφος του ιδίου Ομίλου που διαθέτει στην Θεσσαλονίκη, αποκλείοντας ακόμη και τα ελικόπτερα του ιδίου Ομίλου, αφού αυτά δεν πετούν την νύχτα.
Η πρότασή μου ήταν η συμφερότερη από κάθε πλευρά και με πραγματική μου ανακούφιση διαπίστωσα ότι αυτός ήταν και ο ουσιαστικός λόγος που μου ανατέθηκε η έρευνα της πραγματικής αγοράς και των σημερινών δεδομένων της με την πρόφαση του σχεδιασμού του φαινομενικά «ασύμφορου» μέχρι και θεωρητικά «απαγορευμένου» αυτού ταξιδιού-Οδύσσειας, που εκ των πραγμάτων έφερε τους Έλληνες στην εποχή του περιπλανόμενου…Οδυσσέα!
Έτσι, μαζί με την Διοίκηση, μπήκα και εγώ ο άσημος και μισθωτός Υπάλληλος σε ένα πανίσχυρο και πανέμορφο δικινητήριο αεροσκάφος οκτώ θέσεων με δύο Κυβερνήτες, για να εκτελέσω το υπηρεσιακό καθήκον μου, εδώ στην σημερινή Ελλάδα!
Για πρώτη φορά στην ζωή μου πέρασα ξεχωριστά από την «μάζα» και με φροντίδα ένστολων συνοδών εδάφους τον ίδιο έλεγχο στο Αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης και μέχρι το αεροσκάφος μας. Ένιωσα διαφορετικός, παρά το γεγονός ότι ταξίδεψα κατά το παρελθόν με όλα τα μέσα και σε όλο σχεδόν τον κόσμο.
Απογειωθήκαμε στις 10 π.μ ακριβώς και μετά από λίγα λεπτά αρχίσαμε δουλειά και συμβούλιο με απλωμένα τα χαρτιά μας πάνω στα πτυσσόμενα τραπεζάκια και έτσι δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Αθήνας όπου με ανέμενε η μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής μου:
Σε ιδιαίτερο χώρο, όπου στάθμευε το αεροπλάνο μας και μετά το άνοιγμα της πόρτας και σκάλας καθ’ οδόν, υπήρχε στρωμένο κόκκινο χαλί στο έδαφος και γύρω αυτού τρεις συνοδοί που με υποδέχθηκαν ως διακεκριμένο και υψηλό πρόσωπο, αφού ήμουν και ο πρώτος κατερχόμενος!
Όταν είδα το κόκκινο χαλί, προσπάθησα να επιστρέψω για να διέλθει η Διοίκησή μου αλλά ο πατέρας και γιος έσκασαν στα γέλια με την «λαχτάρα» μου αυτή! Και με ανάγκασαν να πατήσω πρώτος το κόκκινο χαλί υποδοχής μου στην Αθήνα! Τότε και εκεί έζησα και αισθάνθηκα τι σημαίνει να είσαι VIP!
Από αυτήν την εμπειρία συνειδητοποίησα ότι και ο «κοινός θνητός», όπως ο μισθωτός Υπάλληλος στην σημερινή Ελλάδα της κακομοιριάς, μπορεί να ζήσει και να θεωρηθεί ως VIP με ένα και μοναδικό «κόστος» για τον ίδιο: Να είναι έντιμος, πιστός και χρήσιμος στο Εργοδότη του!
Όταν αργά το απόγευμα απογειωθήκαμε για Ζάκυνθο και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ποιος και που είμαι, είδα την Κέα ή Τζιά και θυμήθηκα τον Σιμωνίδη και τα επιγράμματα περί ενότητας των Ελλήνων και του αποτελέσματος αυτού ή αντιθέτως.
Στην Ζάκυνθο, όπου δεν υπήρχε κόκκινο χαλί και ούτε όχημα μεταφοράς μας στο κτίριο του Αεροδρομίου, είδα το άγαλμα του Σολωμού και θυμήθηκα την διχόνοια «που κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει, πάρτο λέγουσα και εσύ».
Και εκεί κατανόησα, καλύτερα από κάθε άλλη φορά, τι σημαίνει ενότητα και τι διχόνοια.
Νίκος Μ. Φίστας
Θεσσαλονίκη, 30 Οκτωβρίου 2013