Βορειοδυτικά του όρους Άσκιο (2.111 μ., λείο και χωρίς σκιά) απλώνεται το ορεινό λεκανοπέδιο τής Βλάστης και μέχρι το δυτικότερο όρος Μορίκι (1.703 μ.), που αποτελεί σημείο ορίων τριών Νομών τής Δυτικής Μακεδονίας (Κοζάνης, Καστοριάς και Φλώρινας). Το όλο στενόμακρο και οργιώδους βλάστησης λεκανοπέδιο, σε υψόμετρο περί τα 1.200 μ., περιλαμβάνει τις πηγές και την κοίτη ροής του ποταμού Μύροχος, που είναι παραπόταμος του Αλιάκμονα και το υψίπεδο του οικισμού τής Βλάστης, με τα μεγάλης έκτασης λιβάδια της. Κατά την αρχαιότητα η όλη περιοχή διαχώριζε τα τρία μεγάλα βασίλεια της Ορεστίδας, Εορδαίας και Ελίμειας, ως ευρισκόμενη στο κέντρο αυτών και αποτελούσε εδαφική περιοχή της νοτιότερα του λεκανοπεδίου τής Βλάστης αρχαιομακεδονικής πόλεως Σισανουπόλεως, που είναι γνωστή μόνον από διασωθείσα μαρμάρινη επιγραφή, που αρχίζει με τις ποιητικές λέξεις «Αλειφούσης της Πόλεως». Παραμένει άγνωστη και εντός Ελλάδας η Ιστορία των κατοίκων τής πόλεως αυτής, όπως και η Ιστορία των λαών που έζησαν και δημιούργησαν, περί το όρος Άσκιο, πολίσματα και κάστρα από «τιτανόλιθους», κατά γραφές τού εκ Βλάστης Καθηγητή και Ακαδημαϊκού Αντ. Κεραμόπουλου, που τα εξερεύνησε επί τόπου και μέχρι ύψους 1.600 μέτρων. Οι κάτοικοι της Βλάστης, ως αντιπροσωπευτικό δείγμα των λαών του Ασκίου και της Μακεδονικής Ελλάδας δεν είναι ένας συνηθισμένος και οποιοσδήποτε τυχαίος λαός. Είναι αυτοί που συνέχισαν το πνεύμα και πολιτισμό τής καταστραφείσας από τους Τουρκαλβανούς Σισανουπόλεως (μετά τα γεγονότα συντριβής του Τουρκικού στόλου στην Ναύπακτο το έτος 1571 και τα αποτυχημένα επαναστατικά κινήματα Διονυσίου του Φιλοσόφου στα Άγραφα το 1600 και στα Ιωάννινα το 1611), αλλά και της ανθούσης τότε Μοσχοπόλεως και «Νέας Αθήνας», με την «Νέα Ακαδημία» της, που καταστράφηκε εκδικητικά, πάλι από τους Τουρκαλβανούς, το έτος 1769, μετά την αποτυχημένη υποκίνηση σε επανάσταση τής Νότιας Ελλάδας από τους αδελφούς Ορλώφ και την Τσαρίνα Αικατερίνη. Από τους φυγάδες και τους ξεριζωμένους, κυρίως τής Μοσχοπόλεως, η Βλάστη αναδείχθηκε και ονομάσθηκε στην συνέχεια ως «μικρή Μοσχόπολη» και «μικρή Αθήνα», λόγος για τον οποίο τα πανάξια τέκνα της που διακρίθηκαν και πέτυχαν στις κεντρικές Αυτοκρατορίες τής Ευρώπης και μέχρι την Αφρική, ευεργέτησαν την νεότερη Αθήνα και είναι αυτοί που χρηματοδότησαν την ίδρυση της Ακαδημίας και του Πανεπιστημίου, του Αστεροσκοπείου και της Αρχαιολογικής Εταιρίας, της Εθνικής Τράπεζας και του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Αθηναίων (τέως Νοσοκομείο «Ελπίς») με πολλές άλλες Ευεργεσίες και Δωρεές τους. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ανέδειξε στην κεντρική Ευρώπη τους μεγαλύτερους Εμπόρους, Τραπεζίτες και Πνευματικούς, μεταξύ των οποίων δύο Πρωθυπουργοί, πέντε Βαρόνοι και δεκάδες Υπουργοί και ανώτατοι Αξιωματούχοι, με πλειάδα ικανών και διακεκριμένων πνευματικών, επιστημόνων και επιχειρηματιών στο εσωτερικό, ούτε είναι τυχαίο ότι υπέρ της Βλάστης και της περιοχής της, λειτουργεί το μεγαλύτερο στην χώρα κληροδότημα σπουδών νέων, 178 ήδη ετών, με ένα άλλο και νεότερο, ήδη μισού αιώνα και αυτού, εκ των μεγαλυτέρων στην χώρα για Γεωργική Εκπαίδευση και Νοσοκομείο. Τον ανεκμετάλλευτο φυσικό πλούτο και την ανεκτίμητη πνευματική και υλική κληρονομιά του τόπου και της χώρας, αναλύει και παρουσιάζει το βιβλίο αυτό, με τολμηρές και μέχρι εκρηκτικές αποκαλύψεις και αποδείξεις για την ενημέρωση και την, από τον καθένα χωριστά, αξιοποίησή τους.