Γιατρός-Ασφαλιστής!
Άρθρο του Μελά Γιαννιώτη
Είναι αδύνατο να το φαντασθεί και να το πιστέψει ακόμη και ο πλέον ευφάνταστος άνθρωπος επί γης.
Το ιατρικό λειτούργημα, με θεία προέλευσή του και επικύρωσή του διεθνώς από τον πατέρα της Ιατρικής Επιστήμης Ιπποκράτη, παραμένει στην συνείδηση και εκτίμηση κάθε ανθρώπου ως κοινωνικό αγαθό που έχει μόνιμο και αποκλειστικό σκοπό την υγεία του ανθρώπου και μόνον αυτήν, αποκλειομένης κάθε άλλης περιπτώσεως να δεχθεί οποιοσδήποτε ασθενής φροντίδα και περίθαλψή του από γιατρό που ασχολείται επαγγελματικά με άλλη και ξένη προς το ιατρικό λειτούργημα δραστηριότητά του.
Ο Επιστήμονας γιατρός είναι γιατρός και μόνον γιατρός, όπως τον θέλει κάθε ασθενής και κάθε κοινωνία, που ορίζει και λέγει ότι ο παπάς, δεν μπορεί να είναι και…ζευγάς!
Έχουμε όμως και την επίσημη Πολιτεία να νομοθετεί και να ψηφίζει απαράβατους νόμους, όπως είναι ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας (Ν.3418/2005-ΦΕΚ Α΄ 287/28-11-2005) δια του οποίου:
-«Ο Ιατρός τηρεί τον όρκο του Ιπποκράτη».
-«Ασκεί το έργο του σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία και πρέπει κατά την άσκηση του επαγγέλματός του (ένα και μοναδικό) να αποφεύγει κάθε πράξη ή παράλειψη η οποία μπορεί να βλάψει την τιμή και αξιοπρέπεια του Ιατρού και να κλονίσει την πίστη του κοινού προς το ιατρικό επάγγελμα».
Στους ίδιους «Γενικούς Κανόνες Άσκησης του Ιατρικού Επαγγέλματος» αναφέρονται και τα εξής ουσιώδη:
«Οφείλει, επίσης, να διατηρεί σε υψηλό επίπεδο την επαγγελματική του συμπεριφορά, ώστε να καταξιώνεται στην συνείδηση του κοινωνικού συνόλου και να προάγει το κύρος και την αξιοπιστία του ιατρικού σώματος».
Στον ίδιο νόμο περί Κώδικος Ιατρικής Δεοντολογίας αναφέρεται η ηθική και επιστημονική ανεξαρτησία του ιατρού, αλλά και τα Κωλύματα-Ασυμβίβαστα.
Συγκεκριμένα στο άρθρο 6 αναφέρεται ότι: «1. Ο ιατρός μπορεί να ασκεί άλλο επάγγελμα ή επαγγελματική δραστηριότητα(!!) (δικά μου τα θαυμαστικά) εφόσον δεν παρεμποδίζεται η ευσυνείδητη άσκηση της ιατρικής και δεν θίγεται η αξιοπρέπειά του ως ιατρού» (δική μου η υπογράμμιση).
Τι ακριβώς λέγει και ορίζει η διάταξη αυτή, αν σκεφθούμε ότι η κοινωνία και η λαϊκή σοφία είπε και καθιέρωσε το γνωστό διαχρονικό και αναλλοίωτο «ή παπάς ή ζευγάς»;
Τελικά ο ίδιος ο γιατρός κρίνει την ευσυνειδησία και την αξιοπρέπειά του ή οι συνάδελφοι και οι πελάτες του;
Και μήπως, αν ο νόμος υποχρέωνε τον γιατρό να δηλώνει προς το κοινό και τον κάθε ασθενή του ότι ασκεί και άλλο επάγγελμα ή δραστηριότητα, θα δέχονταν έστω και ένας ασθενής να εξετασθεί ή να εμπιστευθεί την ζωή και υγεία του σε «ασκούντα και άλλο επάγγελμα ή δραστηριότητα» πολυεπαγγελματία…γιατρό;
Τις απαντήσεις στα παραπάνω, όλως ενδεικτικά ερωτήματα, τις δίδει παρακάτω ο ίδιος νόμος-κώδικας και συγκεκριμένα:
Στην παράγραφο 3 του άρθρου 6 αναφέρει:
«3.Δεν επιτρέπεται σε ιατρούς οι οποίοι έχουν δίπλωμα φαρμακοποιού ή οδοντιάτρου ή άλλου υγειονομικού επαγγέλματος να διατηρούν φαρμακεία, οδοντιατρεία ή άλλα παρεμφερή καταστήματα σε λειτουργία, εκτός εάν παύσουν την άσκηση της ιατρικής και την χρησιμοποίηση του τίτλου του ιατρού».
Είναι σαφέστατος και κατανοητότατος εδώ ο νόμος και οι (εμπορικοί) σκοποί του ειδικά αν τον εξετάσουμε κατά το θεμελιώδες άρθρο 4 του Συντάγματος, που ορίζει ότι: «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου» (οποιουδήποτε νόμου βέβαια και όχι επιλεκτικά).
Συνεπώς και εφόσον ο νόμος απαγορεύει στον Γιατρό να ασκεί παράλληλα και το επάγγελμα του Φαρμακοποιού, Οδοντιάτρου ή άλλου (υγειονομικού), τότε πως και γιατί μπορεί να ασκεί παράλληλα και το επάγγελμα του Ασφαλιστή;
Όμως η περίπτωση των Γιατρών-Ασφαλιστών δεν είναι η μοναδική και κάπου έχουν δίκαιο και αυτοί όταν βλέπουν π.χ τον Τραπεζικό να πουλάει Ασφαλίσεις, οπότε γιατί να μην πουλούν Δάνεια όλοι οι άλλοι;
Τελικά φαίνεται ότι είναι ξεπερασμένος ο κανόνας «ή παπάς ή ζευγάς» επειδή τα πάντα και παντού τα ρυθμίζει πλέον ο…παπατζής!