Εξειδικευμένα θέματα:
 

Αργίες και Εργάσιμες Ημέρες

Επίκαιρο Άρθρο του Μελά Γιαννιώτη,

Προέδρου «Ένωσης Ασφαλιστών Βορείου Ελλάδος»

& Ομίλου Επιχειρήσεων «ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ»

 

             Ποιες και πόσες είναι οι επίσημες αργίες; Και πόσες είναι οι ανεπίσημες αργίες και οι ημιαργίες; Τελικώς πόσες ημέρες ετησίως εργάζονται οι Έλληνες;

            Αν θελήσουμε να δούμε και να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, τότε σίγουρα θα εκπλαγούμε από τα απίστευτα εφευρήματα κάθε τάξεως και κατηγορίας «εργαζομένων», που από εργαζόμενοι καταλήγουν σε μη εργαζομένους, αλλά σταθερά και μηνιαίως αμειβόμενοι ως ουσία αργόσχολοι.

            Κάποτε και μόλις μέχρι τον προηγούμενο αιώνα είχαμε κάθε «τρεις και πέντε» ημέρες από μία μεγάλη θρησκευτική γιορτή της Χριστιανοσύνης, που ήταν για τους πιστούς και απλοϊκούς ανθρώπους, τους μαθητές και στρατευμένους, όχι μόνον επιβεβλημένου εκκλησιασμού και ονομαστικής εορτής τους σε αγίους βαπτισθέντων, αλλά απαγορευμένης εργασίας από το ηλιοβασίλεμα της προηγούμενης ημέρας.

            Αν δείτε τα ημερολόγια θα διαπιστώσετε ότι καθημερινώς γιορτάζουμε και τιμούμε την μνήμη πολλών αγίων και οσιομαρτύρων της Ορθοδοξίας και όχι άλλων δογμάτων και αιρέσεων, οπότε δεν θα πρέπει να εργαζόμαστε καμία ημέρα του έτους, για να μην… αμαρτήσουμε!

            Κάποιοι, όμως, άλλοι και αμαρτωλοί, θα έπρεπε να εργάζονται για μας και να μας μισθωτούν σταθερά, με χωριστά και επιπλέον τα πολλά… τυχερά. Παρόμοιοι όμως δεν ανακαλύφθηκαν ακόμη και έτσι πιστοί και άπιστοι αναγκάζονται να εργάζονται, αδιαφόρως εορτών και αργιών, άλλοι για να επιζήσουν και άλλοι για να πλουτίσουν.

            Από τους λίγους αυτούς και από την ανάπτυξη των καταναλωτικών κοινωνιών, όπου ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται αγρίως και μέχρι απανθρωπισμού τον άνθρωπο, μειώθηκαν στο ελάχιστο οι επίσημες θρησκευτικές εορτές της Ορθοδοξίας, πάντα όμως για καταναλωτικούς λόγους και σκοπούς, υπό την επίφαση και το πρόσχημα της «πίστεως και ευλάβειας» ακόμη και των αλλοθρήσκων και άθεων αργούντων και… εορταζόντων!

            Έτσι στις διασωθείσες θρησκευτικές των Ορθοδόξων αργίες, περίπου δέκα τον αριθμό, προστέθηκαν και άλλες πέντε περίπου εθνικές, τοπικές και «εργατικές», με άλλες κατά κλάδο και κατηγορία αργούντων αργίες και «ημιαργίες», συνολικά περί τις 20 ημέρες ετησίως, προφανώς για να ασκήσουν τα «θρησκευτικά», «εθνικά» και «εργατοπατερικά» καθήκοντά τους και όχι για να αποδράσουν εκδρομικώς σε όρη, βουνά και θάλασσες, θυσιαζόμενοι στην άσφαλτο οι προς ανάπαυση αργούντες.

            Στις παραπάνω επίσημες και ημιεπίσημες, κατά το εφεύρημα της «αποφάσεως του εργοδότη» ημέρες, πρέπει να προστεθούν και οι ανεπίσημες, δεκαήμερες περίπου, «κοπάνες» λόγω «ασθενείας», μετά αψευδούς και πλουσιοπάροχης βεβαιώσεως του όποιου «ΙΚΑ», οπότε οι 12 μήνες του έτους γίνονται 11 εργάσιμοι.

            Οι εργαζόμενοι όμως χρήζουν εβδομαδιαίας διήμερης αναπαύσεως, όπως συμβαίνει με τους επί πενθήμερο εργαζόμενους. Και ορθώς, αφού ολόκληρος Παντοδύναμος Θεός εργάσθηκε άπαξ επί εξαήμερο και την εβδόμην, όπως μας διδάσκουν ιερώς και εβραϊκώς, Σαββάτισε δηλαδή αναπαύθηκε.

            Φαίνεται ότι ο «κατ΄ εικόνα και ομοίωση Θεού» άνθρωπος, μη δημιουργών τον κόσμο, αλλά καταστρέφων και καταληστεύων αυτόν, κουράζεται τόσο πολύ εβδομαδιαίως, ώστε απαιτούνται δύο συνεχόμενα 24ωρα του Σαββατοκύριακου για να αναπαυθεί, υποχρεωτικώς και νομίμως.

            Περί τις 104 ημέρες ή 3,5 μήνες αναπαύεται κατά τα Σαββατοκύριακα ο επί πενθημέρου εβδομαδιαίως εργαζόμενος μισθωτός, οπότε οι 11 εργάσιμοι μήνες περιορίζονται στους 7,5.

Επειδή όμως δεν αρκούν όλες οι παραπάνω αναπαύσεις του, κατά εβδομάδα και κατά τις άλλες αργίες, ο νόμος επιβάλλει την ετήσια άδεια αναπαύσεώς του, που ημερολογιακώς είναι ένας μήνας. Αν προσθέσουμε τις φυσιολογικές και πραγματικές ασθένειες, εγκυμοσύνες, θηλάσεις, στρατεύσεις, απεργίες, καιρικά φαινόμενα, έκτακτες απουσίες και άλλα αμέτρητα αιτιολογικά, που θα πρέπει να συναθροισθούν όλως επιεικώς στο 15ήμερο ετησίως, τότε καταλήγουμε στο αληθές και όλως τεχνηέντως αποκρυβόμενο γεγονός της εξαμηνιαίας εργασίας ετησίως των ημι-εργαζομένων!

            Αμείβονται, όμως, όχι με έξι μισθούς και ούτε με δώδεκα, αλλά με δεκατέσσερις και για μερικούς εξαιρετικά «κουρασμένους» κάτι παραπάνω!!

            Αν αυτό δεν αποτελεί το μεγαλύτερο εφεύρημα όλων των εποχών, τότε ποιο άλλο μπορεί να διεκδικήσει το πρωτείο της ανθρώπινης εφεύρεσης;

            Πώς όμως αντέχουν οι επιχειρήσεις και τα κράτη τα βάρη των πολλαπλάσιων υποχρεώσεων έναντι της εξαμηνιαίας (που αμφισβητείται σοβαρώς και αυτή) παροχής εργασίας;

            Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την γνωρίζουν καλώς οι Ιδιώτες επιχειρηματίες, που εργάζονται νυχθημερόν και ετησίως, μη θεωρούμενοι όμως «εργαζόμενοι», αλλά «εκμεταλλευτές» του ιδρώτα του επί εξάμηνο ετησίως αναπαυόμενου «εργαζόμενου». Δεν την γνωρίζουν και προσποιούνται παντελή άγνοια οι κρατιστές και εξουσιαστές των κρατών του κόσμου, που και αυτοί αποζούν εργαζόμενοι ημιετησίως και πλουτίζοντες ετησίως.

            Από έναν διεθνή πίνακα επισήμων αργιών, συνάγεται ότι τα θεοκρατικά καθεστώτα της Ασίας, όπως αυτά της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, έρχονται πρώτα σε αριθμό επισήμων αργιών, με 24 ημέρες, ενώ στις χώρες με τις λιγότερες επίσημες αργίες κατατάσσονται οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, ο Καναδάς, η Αυστραλία, το Κουβέϊτ, το Μεξικό και οι ορθόδοξες Ρουμανία και Σερβία με 7 ημέρες, το Βιετνάμ και η Κούβα με 6, η Μογγολία με 5, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη με 4 και τα πρωτεία της πλέον εργατικής χώρας στον κόσμο κατέχει η Ινδία με μόλις τρεις ημέρες αργίας.

            Συνεπώς, ιδού χώρα και πεδίον δόξης λαμπρόν για τους υπεράριθμους εργατοπατέρες και πολιτικούς του κόσμου. Στις Ινδίες λοιπόν!
 

Θεσσαλονίκη, Ιανουάριος 2008