ΑΡΘΡΟ Θεσμός της Εγγύης

Του βετεράνου Ασφαλιστή Μελά Γιαννιώτη

Προέδρου του Ομίλου Επιχειρήσεων

« ΙΝΤΕΡΣΑΛΟΝΙΚΑ » & της « ΕΝΩΣΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΩΝ Β. ΕΛΛΑΔΟΣ »

Στην αρχαία ευρύτερη Ελλάδα και πολύ πριν διδάξει ο Αριστοτέλης την Ιδέα των Ασφαλίσεων (που ονόμαζε «Μέθοδο» στην λήψη και δόση των ιδιωτικών συναλλαγών), υπήρχε και λειτουργούσε άτυπος οικογενειακός Θεσμός Ιδιωτικών Ασφαλίσεων, με διακριτούς ρόλους ως «Ασφαλιστή» του συζύγου -ανδρείου- ανδρός και «Ασφαλιζομένης» της συζύγου -δημιουργού- γυναικός, προς καταβολή αποζημιώσεως για απρόβλεπτο γεγονός, όπως όριζε ο επίσημος και αδύνατον να παραβιασθεί, ως εκ της φύσεώς του, Θεσμός της Εγγύης.

Εγγύη (όχι εγγύα) εκ του ρήματος εγγυάω (= δίδω κάτι ως ενέχυρο ή δίδω πίστη ή εγγυώμαι, γίνομαι εγγυητής) σημαίνει ενέχυρο στα χέρια κάποιου, ασφάλεια, βεβαίωση, εγγύηση, διδόμενη ή λαμβανόμενη. Ο Δημοσθένης (895, 16) αναφέρει: «της εγγύης της επί την τράπεζαν» . Υπό δεύτερη ερμηνεία και έννοια, εγγύη σημαίνει και αρραβών ή μνηστεία.

Ο Ηρόδοτος (6,130) αναφέρει ότι όταν ο πατέρας έδιδε την θυγατέρα του προς αρραβώνα-μνηστεία, έλεγε στον υποψήφιο γαμβρό: «εγγυώ σοι την εμήν παίδα» και αυτός απαντούσε: «εγγυώμαι» !

Ας δούμε, λοιπόν, πώς και τι εγγύηση έδιδε, ο άνδρας-σύζυγος, δια του Θεσμού της Εγγύης, προς την σύζυγο-γυναίκα του και ποια η διανόηση και αντίληψη των αρχαιοελλήνων:

Σκοπός, βασική αρχή και υποκείμενο προστασίας, δια του Θεσμού της Εγγύης, ήταν το τότε θεωρούμενο ως «μόριο του πυρήνα» της νέας οικογένειας, σύζυγος-γυναίκα, μάνα και οικοδέσποινα, διασφαλισμένη οικονομικώς και τετιμημένη κοινωνικώς, προσωπικότητα στην αρχαία Ελλάδα.

Υπήρχε η αντίληψη και έντονη πίστη-πράξη σε όλες τις περί την εστία του σπιτιού τους συγκεντρωμένες οικογένειες, όπου η σύζυγος-μάνα εκτελούσε και καθήκοντα Ιέρειας (πλέον των καταβαλλουσών σημαντικά χρηματικά ποσά και προσφορές στους τότε ιερούς ναούς για την ανάληψη τιμητικής και άμισθης θέσης Ιερειών και Πρωθιεριών, κατά ναό και φυλή), ότι η ανάρτηση στεφανιού εκ δάφνης ή ελιάς στην θύρα εισόδου της κατοικίας κατά την γέννηση αγοριού, σήμαινε και συμβόλιζε την ανδρεία αυτού κατά την μετέπειτα ζωή του, ενώ η ανάρτηση τούφας μαλλιού κατά την γέννηση κοριτσιού, σήμαινε και συμβόλιζε την νοικοκυροσύνη και δημιουργικότητά της.

Υπό τα δεδομένα αυτά, κατά αντίληψη και πράξη, ο εκ των πραγμάτων ικανός νέος, όταν έφθανε σε ηλικία γάμου, είχε υποχρέωση εκπληρώσεως της υποσχέσεώς του κατά τον αρραβώνα και δια του Θεσμού της Εγγύης, να δεσμεύσει και να υποθηκεύσει δια των Αρχών του τόπου του και με έξοδά του, ισόποσης τουλάχιστον αξίας κινητά και ακίνητά του, με όσα προσέφερε στον γάμο η νύφη, προς διασφάλιση (ουσία ασφάλιση αυτής) και για την αποζημίωσή της (ουσία ασφαλιζόμενη αξία) σε πιθανή και απρόβλεπτη περίπτωση λύσεως του γάμου, με ευθύνη και πρωτοβουλία του συζύγου (ουσία Ασφαλιστού), με εγγυημένο-εξασφαλισμένο απόθεμα και κεφάλαιο, προς αποζημίωσή της!

Από τα παραπάνω, προκύπτει ότι η σύζυγος-γυναίκα ήταν η ασφαλιζόμενη υπό του συζύγου, με κόστος και έξοδα του συζύγου (ας τα ονομάσουμε ασφάλιστρα). Δείτε, τώρα, υψηλή και ασύλληπτη διανόηση και κοινωνική δομή των αρχαιοελλήνων, που οι σημερινές εμπορικές των πάντων κοινωνίες και κράτη, αλλά και ιδιωτικές και δημόσιες ασφαλίσεις, ούτε σε σύλληψη της ιδέας του κάποτε ανδρείου και ηθικού επιπέδου των αρχαιοελλήνων μπορούν να προσεγγίσουν, ούτε βέβαια σε πράξη ελάχιστου μέρους αυτών:

Η σύζυγος-γυναίκα είχε την απόλυτη, ελεύθερη και αποκλειστική διαχείριση της εισφερθείσης περιουσίας-προίκας της στην οικογένεια, ενώ παράλληλα είχε και αυτή την πλήρη ελευθερία λύσεως του γάμου με πρωτοβουλία της, αλλά κατά τους όρους του Θεσμού της Εγγύης (σημερινό ασφαλιστήριο-εγγύηση) «δεν επήρχετο η ασφαλιστική περίπτωση», όπως λέγουμε σήμερα, δηλαδή δεν είχε δικαίωμα αποζημιώσεως εκ της δεσμευμένης και εγγυημένης υπέρ αυτής περιουσίας του ανδρός της, υποχρεούμενη να αποζήσει πλέον μόνον εκ της δικής της περιουσίας-προίκας, της οποίας είχε την αποκλειστική και ελεύθερη διαχείριση.

Η υποθηκευμένη-δεσμευμένη-εγγυημένη περιουσία του ανδρός, υπέρ της γυναικός, που, εκ του Θεσμού της Εγγύης συνάγεται ότι ήταν μεγάλη και ισχυρή (διότι διαφορετικά δεν μπορούσε να εγγυηθεί και να γίνει γάμος άκληρου και φτωχού γαμβρού, δηλαδή μη ικανού και ανδρείου), ήταν ακατάσχετη, αφορολόγητη και απρόσβλητη για τυχόν χρέη, οφειλές και υποχρεώσεις του συζύγου-ανδρός, υπό του αυτού και ιδίου Θεσμού, που επόπτευαν οι κατά τόπους Αρχές και Άρχοντες.

Βλέπουμε και διαπιστώνουμε ότι η σύζυγος-γυναίκα, μητέρα και οικοδέσποινα, Κυρία υπό πλήρη και βαθύτατη οικονομικοκοινωνική έννοια, ήταν σεβαστή, τετιμημένη και διασφαλισμένη ιδιωτικώς, δια της νεοοικογενειακής, ανεξάρτητης και πλήρως ελεύθερης εστίας της, οπότε κατανοητοί και οι λόγοι του μεγάλου σεβασμού και τιμής, κάθε αρχαιοελληνικής οικογένειας, προς την πολυσυμβολική θεά Εστία, τον βωμό της οποίας είχε δίπλα στο πολλαπλώς στέρεο «τζάκι» της, όπου και περί την οικογενειακή εστία όλα τα λεγόμενα και δρώμενα της οικογένειας και των συγγενών.

Υπέρ «βωμών και εστιών», λοιπόν, λειτουργούσε ο Θεσμός της Εγγύης και για τους λόγους αυτούς «τα εν Οίκω μη εν Δήμω» και «εκάς οι βέβηλοι» (εκτός οικογενειακών δρώμενων οι ξένοι), έλεγαν και έπρατταν, οι χωρίς χρέη και ωραίοι, αρχαιοέλληνες!

Όμως «ερρέτω εις κόρακας» , δηλαδή «ας πάει στ΄ ανάθεμα» (όπως έγραψε ο Αριστοφάνης, Πλούτος 604), ο Θεσμός αυτός, μας είπαν στην πράξη, οι νεότεροι των αρχαιοελλήνων Κόρακες τών, κορακίστικων έκτοτε, μαζικών δομών και κοινωνιών ευρέως αρμεγόμενων, υπό δοτών και αυτοχρισμένων διαχειριστών και «προικοθήρων», εκποιητών του αρχαιοελληνισμού.

Ο διανοητικός Θεσμός του ερρωμένου (έννοια αντίθετη του αρρωστημένου) ανδρείου ανδρός, υπέρ της τετιμημένης και δημιουργού, εστιούχου γυναικός, ως εκ της Εγγύης, αντικαταστάθηκε, δομικώς και εμπορικώς, από ανελλήνιστους, αδιανόητους και βέβηλους καταστροφείς και «ες έδαφος φέρειν» τον νόμον του οίκου (οικονομία) του αρχαιοελληνισμού, υποχρεουμένου του νεοελληνισμού, να υποθηκεύει την ιδιωτική και δημόσια περιουσία και οίκους του, για να διασφαλίζονται μη ερρωμένοι-διαχειριστές, όχι οικο-νομίας, αλλά «παρα-νομίας», υπό την έννοια της δια νόμων και όχι θεσμών, νομής του. Παρά.

«Ερρέτω εις κόρακας» , μετά την πτώση του εκπολιτιστικού-δημιουργικού ελληνομακεδονισμού και ο ύψιστος Θεσμός της Εγγύης, όπως και το τέκνο αυτού, πρώτη στον κόσμο, πολυκερδοφόρα μάλιστα, Μακεδονική Ασφαλιστική Εταιρία στην Βαβυλώνα κατά το έτος 324 π.Χ.

Έτσι και με τον αφελληνισμό και αποκοπή μας από τις αρχαιοπνευματικές μας ρίζες, οι νομείς του παρά (παρα-νομία) μετάλλαξαν εννοιολογικώς και εμπράκτως τις αντιλήψεις και τα μέτρα προστασίας της Οικονομίας κάθε εστίας και θεμελίου αυτής μητέρας γυναικός, συζύγου ανδρείου ανδρός Έλληνα, δια ταφής του οικογενειακού Θεσμού της Εγγύης και αναδείξεως της «Αλληλεγγύης» ως «μηχανής» πλουτισμού των λίγων δια των πολλών.
 

(Από το υπό έκδοση βιβλίο μου «Η Επιστήμη των Ασφαλίσεων, στην θεωρία και πράξη» .
 
Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 2006