ΑΡΘΡΟ Σύγχρονη Θεσσαλονίκη: Άθλος των Ασφαλιστών της!
Την αρχική, όμως, Ιδέα των Παγκόσμιων Ασφαλίσεων, του Θεσμού και Επιστήμης αυτών, είχε και δίδαξε ο Μακεδόνας Φιλόσοφος Αριστοτέλης, Δάσκαλος και Καθοδηγητής του Μ. Αλεξάνδρου και των τότε άλλων ευγενών Συμμαθητών του και αργότερα Στρατηγών του, δια της Θεωρίας του περί Αρετής και Ελευθεριότητας (ίδε Έργο του «Ηθικά Νικομάχεια»), όπου κατατάσσει τη Λήψη και Δόση των Ιδιωτικών Συναλλαγών στην Οικονομία και ορίζει ως «Μέθοδο» αυτών την εφαρμογή των εννοιών του «πρέπει» στους περιορισμούς και διαστάσεις των λέξεων «όταν», «όσο», «όπου» και «όπως» πρέπει!
Αυτή η θεωρία είναι και η βάση της Επιστήμης και του Θεσμού των σημερινών ασφαλίσεων. Καλύτερη απόδοση δεν μπορεί να υπάρξει, για όσους μπορούν να λειτουργούν τις Ασφαλίσεις υπό την Αριστοτελική Αρετή και Ελευθεριότητα στις Ιδιωτικές Συναλλαγές.
Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Μεγ. Αλεξάνδρου, το έτος 323 π.Χ., «όλως περιέργως, αλλά όχι και ανεξηγήτως» , όπως ομολογούν οι καλώς γνωρίζοντες τα πολλά τεχνάσματα της Οικονομίας των εκάστοτε ισχυρών και όχι τα εύπλαστα και παραπλανητικά των επιδιώξεων της όποιας «Ιστορίας», η «Μηχανή που βγάζει χρήματα», όπως χαρακτηρίσθηκε η ασφαλιστική εφεύρεση των Μακεδόνων, αγνοείται και ουδέποτε μέχρι σήμερα αναζητήθηκε η τύχη της, ως Ιδέας και Πράξης, αφού την ιδιοποιήθηκαν ξένοι λαοί ως δική τους εφεύρεση.
Με την αφύπνιση των Δυτικών Μεσογειακών λαών και «Αναγέννηση», όπως λέγεται -χωρίς να είναι όμως γνωστή προηγούμενη πνευματική άνθηση αυτών, όπως με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό- που ακολούθησε την πτώση της Βασιλεύουσας και Πόλης των Πόλεων Κωνσταντινούπολης, αρχίζουν να εμφανίζονται δειλά δείγματα εφαρμογής και λειτουργίας της «Μηχανής που βγάζει χρήματα» στους, από το Βυζάντιο «προικοδοτηθέντες» (ουσία καταληστεύσαντες και καταστρέψαντες αυτό) Γενουάτες και Ενετούς, με σταδιακή εμφάνιση Ελλήνων Επιχειρηματιών στις θαλασσοασφαλίσεις, αρχικά, από Τεργέστης και παραδουνάβιων πόλεων και περιοχών, μέχρι Οδησσού και από Κωνσταντινούπολης, Σμύρνης και Νήσων του Αιγαίου και Ιονίου μέχρι πόλεων της υπόδουλης στους Τούρκους ηπειρωτικής Ελλάδος, όπου, υπό την ανοχή των κατακτητών, ανθούσε το εμπόριο.
Ιδιαίτερα, στην κάποτε Συμβασιλεύουσα Θεσσαλονίκη και μετέπειτα πόλη πανσπερμίας λαών, εξαιτίας του πάντα ανθηρού εμπορίου της και διακίνησης λαών και αγαθών, αναπτύσσεται έντονη ασφαλιστική δραστηριότητα θαλασσοασφαλίσεων, αλλά και πυρός κατοικιών και καταστημάτων από τοπικούς Αντιπροσώπους Ασφαλιστικών Επιχειρήσεων, είτε απευθείας είτε μέσω Κωνσταντινούπολης, όπως βέβαια και σε άλλες εμπορικές πόλεις των βορείων περιοχών και ιδιαίτερα της Καβάλας και Αλεξανδρούπολης.
Πριν από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας, κατά το έτος 1912, που, ως γνωστόν, ακολούθησαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Διχασμός των Ελλήνων, οι Ασφαλιστές της όλης περιοχής, από γενιά σε γενιά, είχαν αναπτύξει την ασφαλιστική συνείδηση και είχαν διαδώσει τα ωφελήματα του Θεσμού των Ασφαλίσεων σε τόσο υψηλό σημείο, ανώτερο του σημερινού, ώστε όταν η μεγάλη πυρκαγιά του Αυγούστου του έτους 1917, επί παρουσίας «Συμμάχων Δυνάμεων», που κατέστρεψε το κέντρο της πόλης, βρήκε τόσα πολλά κτίσματα ασφαλισμένα, που εξέπληξε τους πάντες και καταθορύβησε τους ασύδοτους τότε και χωρίς νομοθετικό πλαίσιο δραστηριοτήτων Ασφαλιστές της Αθήνας και οι οποίοι, εντός τριμήνου (Νοέμβριος του 1917), έσπευσαν να νομοθετήσουν τον πρώτο ασφαλιστικό νόμο του Ελληνικού Κράτους για την Ιδιωτική Ασφάλιση (Ν. 1023/2-4 Νοεμβρίου 1917), με τον οποίο απαγόρευσαν στους Θεσσαλονικείς Ασφαλιστές -και της λοιπής Ελλάδος βέβαια- να εκπροσωπούν στην πόλη τους και να έχουν στα χέρια τους Ασφαλιστικές Επιχειρήσεις, με εξαναγκασμό τους να εδρεύουν μόνο στην Αθήνα(!) και, επιπλέον, όρισαν ότι οι Ιδιωτικές Ασφαλιστικές Επιχειρήσεις των Ελλήνων υποτελών θα εφαρμόσουν το νέο σφαγιαστικό νόμο εντός εβδομάδος (!) -τόση η βιασύνη τους- ενώ όρισαν ότι οι αλλοδαπές και οι όποιες τότε Κρατικές Ασφαλίσεις είναι εκτός του νόμου και πάνω από το νόμο, οι ίδιες δηλαδή ο νόμος, όπως είχαν συνηθίσει να λειτουργούν ως παρακράτος σε εκείνο το ευτελισμένο και μίζερο μικροελλαδικό Κράτος της Μελούνας από ιδρύσεώς του, πριν από 80 χρόνια!
Αλλά για ποιους λόγους συνέβησαν όλα αυτά τα κατάπτυστα και εμμετικά, που, από βαρύτατα αισθήματα ενοχής και ντροπής, οι διάδοχοι και κληρονόμοι των εγκλημάτων αυτών αποσιωπούν και αποκρύβουν, επιμελώς και μετά φόβου; Δείτε εδώ την έμπρακτη εφαρμογή της σοφίας, που ορίζει ότι: «Λαοί που δε γνωρίζουν το παρελθόν τους, δεν έχουν μέλλον»!
Η Πλατεία και Οδός Αριστοτέλους, με τον, επί της Πλατείας αυτής, αδριάντα -κατά ιστορική και βαθύτατα συμβολική επιβεβαίωση- του Αριστοτέλη, θα είναι αιωνίως αψευδείς Μάρτυρες της ικανότητας, επαγγελματικής ευσυνειδησίας και μεγάλης προσφοράς, μοναδικής μάλιστα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ίσως και παγκοσμίως!
Και η αδιάψευστη Αλήθεια είναι ότι οι πολλές και γενναίες ασφαλιστικές αποζημιώσεις, που καταβλήθηκαν δια των τοπικών «Μηχανών που βγάζουν χρήματα» Θεσσαλονικέων Ασφαλιστών, του προηγούμενου αιώνα, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος αυτών, αποτέλεσαν την οικονομική βάση για την ανάπλαση, ανοικοδόμηση και ίδρυση της σύγχρονης, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, πειθαρχημένης πολεοδομικώς Θεσσαλονίκης, με το μοναδικό μη άναρχο κέντρο αυτής, όπως η Πλατεία και Οδός Αριστοτέλους, που απολαμβάνουν και χαίρονται γενεές γενεών Ελλήνων και ξένων!
Ας δούμε, όμως, πώς επιτεύχθηκε ο Άθλος αυτός, που καρπώθηκαν άλλοι, δικαίως ως προς το τεχνοδιαχειριστικό μέρος, αλλά αδίκως ως προς την αποσιώπηση του βασικού οικονομικού μέρους των ασφαλιστικών αποζημιώσεων, δια των οποίων -πολλών- χρημάτων, έγιναν δυνατά και τα όσα εξιστορούνται.
«Μέσα στην εβδομάδα που ακολούθησε την πυρκαγιά και παράλληλα με τη μεγάλη προσπάθεια για τον ανεφοδιασμό της πόλης, την αποκατάσταση των επικοινωνιών, την προσωρινή στέγαση και τη φροντίδα προς τους πληγέντες, η Ελληνική Κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόφασή της να απαλλοτριώσει την πυρίκαυστη ζώνη που ανήκε σε 4.101 ιδιοκτήτες» , γράφει η Αλεξ. Γερολύμπου («Θεσσαλονίκη 1850-1918, το μερίδιο της φωτιάς», σελ. 281 κ.ε., Εκδόσεις ΕΚΑΤΗ).
Η άμεση επέμβαση και απόφαση απαλλοτριώσεως του κέντρου της Θεσσαλονίκης, είναι η μοναδική μέχρι τώρα ουσιαστική προσφορά και βοήθεια του Ελληνικού Κράτους για τη Θεσσαλονίκη, διότι, αν είχε επιτραπεί σε κάθε ιδιοκτήτη να ανεγείρει με τα χρήματα των ασφαλιστικών αποζημιώσεων όπως και όποιο κτίσμα επιθυμούσε, η Θεσσαλονίκη θα παρέμενε και πάλι μία άναρχη πόλη ανατολικού τύπου.
Και εδώ πραγματοποιήθηκε η εξής μέγιστη «κομπίνα», ιδιοφυούς έμπνευσης, χρήσιμης όμως και σωτήριας για την ιστορική πόλη και Πρωτεύουσα των Μακεδόνων.
Οργανώθηκαν τρεις Επιτροπές, από τις οποίες η πρώτη κατέγραψε τους τίτλους ιδιοκτησίας, τα κτηματολογικά και τοπογραφικά της πυρίκαυστης ζώνης. Η δεύτερη, υπό το Γάλλο Αρχιτέκτονα -Πολεοδόμο Ernest H é brard , προετοίμασε τα εμπνευσμένα σχέδια της νέας καρδιάς της πόλης, με προοπτική διπλασιασμού -μόνο- του πληθυσμού (από περίπου 175.000 τότε, σε 350.000 και εδώ το μεγάλο λάθος και η χαμένη ευκαιρία) και η τρίτη Επιτροπή αποτελούνταν από Νομικούς και Πολιτικές Αρχές, για το νομικό μέρος.
Το αρχιτεκτονικό-πολεοδομικό σχέδιο εισάγει τις κλασικές γραμμές, τους άξονες, τις διαγωνίους και παράλληλους οδούς, την αξιοποίηση των μνημείων, τη συγκέντρωση των διοικητικών υπηρεσιών και, γενικά, τον εξευρωπαϊσμό της πόλης και την απομάκρυνση της ανατολίτικης αντίληψης και υλικών με χρήση του μπετόν αρμέ, της αστικής κατοικίας και της, πολλών ιδιοκτητών, πολυκατοικίας.
«Η καρδιά του κέντρου σχηματίστηκε από δύο πλατείες που ενώνονταν από μία λεωφόρο κάθετη στην παραλία και με υπέροχη προοπτική προς τον Όλυμπο. Η μία πλατεία, στη θέση του ρωμαϊκού Ιπποδρομίου, ένωνε το δημαρχείο, που συνδεόταν με μία αψίδα με το δικαστικό μέγαρο και τα κτίρια των διοικητικών υπηρεσιών. Η δεύτερη, η πλατεία Αριστοτέλους, τόπος αναψυχής και πολυτελών καταστημάτων, σχημάτιζε μία πραγματική piazzetta στην παραλία και γινόταν το "μπαλκόνι της πόλης". Η λιτή αρχιτεκτονική των δύο πλατειών και της λεωφόρου έπρεπε να συμφωνεί με τα σχέδια της επιτροπής, ακολουθώντας ένα νεοβυζαντινό ρυθμό, σε ανάμνηση του ένδοξου παρελθόντος της πόλης.» , αναφέρει εύστοχα η Αλ. Γερολύμπου, μεταξύ πολλών άλλων άριστων και κατανοητών περιγραφών της.
Η συμμετοχή τους στον Όμιλο αυτό ήταν ανάλογη της εκτιμηθείσας αξίας του απαλλοτριωθέντος οικοπέδου, χωρίς δυνατότητα μη αποδοχής της αξίας, μη συμμετοχής, κερδοσκοπίας και παρεμποδίσεων εκτέλεσης του όλου σχεδίου της επίσημης «κομπίνας».
Τα νέα οικόπεδα τιμολογήθηκαν κατά την αξία που απέκτησαν από το νέο σχέδιο και βγήκαν σε ελεύθερο πλειστηριασμό με προηγούμενους και προτιμόμενους στις προσφορές, τους παλαιούς ιδιοκτήτες και συμμετέχοντες στο Μεσιτικό Όμιλο και με υποχρέωση τήρησης των ομοιόμορφων δομικών και αρχιτεκτονικών σχεδίων των νέων κτιρίων.
Ο φτωχός Δήμος και το φτωχό Κράτος δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα κάλυψης των τεράστιων δαπανών για την κατασκευή των κοινόχρηστων χώρων, οδών, πλατειών και άλλων υποδομών της νέας πόλης.
Η σωτήρια λύση δόθηκε μέσω της «κομπίνας» που στήθηκε, δια της τεχνητής υπεραξίας των απαλλοτριωθέντων οικοπέδων, επί των οποίων, όσοι είχαν οικονομική δυνατότητα ή ασφαλισμένα κτίρια, είχαν και την ευχέρεια συμμετοχής στους πλειστηριασμούς και αγοράς των καλύτερων οικοπέδων από το Μεσιτικό Όμιλο.
Τα πολλά κέρδη του Ομίλου αυτού μοιράστηκαν κατά ήμισυ στους συμμετέχοντες εταίρους και κατά το ήμισυ στο Δήμο Θεσσαλονίκης και έτσι αυτός απέκτησε την οικονομική δυνατότητα καλύψεως των πολλών δαπανών για τους κοινόχρηστους χώρους, χωρίς να αναφέρεται πουθενά ότι το Ελληνικό Δημόσιο διέθεσε κρατικά χρήματα για την ανοικοδόμηση της σύγχρονης Θεσσαλονίκης.
«Μηχανές που βγάζουν χρήματα» υπήρξαν πολλών ειδών, κατά εποχές, λαούς και ισχυρούς, με ελάχιστες διακρίσεις και χρήσεις της Ηθικής και της Αρετής.
Ο Αριστοτέλης όρισε και δίδαξε ότι: «Πολλών δε πράξεων ουσών και τεχνών και επιστημών πολλά γίγνεται και τέλη. Ιατρικής μεν υγίεια, οικονομικής δε πλούτος» , για να καταλήξει στο ακατάλυτο δίδαγμα και ευαγγελικό, προ Χριστού, Χριστιανικό: «ο πλούτος δε εστί των χρησίμων» !!
Στους χρήσιμους για τους πολλούς, μας λέγει, πρέπει να ανήκει ο πλούτος και όχι στους άχρηστους, φιλάργυρους και απάνθρωπους!
Και στα χέρια χρήσιμων για το κοινωνικό σύνολο και το ενιαίο Κράτος μας, το δικό μας όμως Κράτος και τη δική μας κοινωνία, όπου εμείς ζούμε καθημερινά και πρέπει να ζήσουν καλύτερα τα παιδιά μας και οι επόμενες γενεές Ελλήνων, πρέπει, επιβάλλεται και μπορούμε να επιτρέπουμε να ευρίσκεται η αρχική και επιστημονικώς μετεξελιχθείσα «Μηχανή» και «Μέθοδος» του Αριστοτέλη, που λέγεται σήμερα Ιδιωτική Ασφάλιση.
Το Μνημείο του Αριστοτέλη, που έστησαν ευλαβικά οι Θεσσαλονικείς στην Πλατεία Αριστοτέλους, θα συμβολίζει αιωνίως τα έμπρακτα και ζωντανά ωφελήματα του Θεσμού της Ιδιωτικής Ασφάλισης και τα οποία υλοποίησαν, πριν από έναν αιώνα, ικανοί και άξιοι επαγγελματίες Ασφαλιστές της πόλεως αυτής, προσδίδοντες στην ίδια μία ακόμη ουσιαστική ιδιότητα και πλεονέκτημά της ως Ασφαλιστικής Πόλης, διδάσκουσα και εμπνεύουσα τους νεότερους συνεχιστές της.
Τα παραπάνω Ασφαλιστικο-Μακεδονικά γράφονται, προς απόδοση οφειλόμενης αιώνιας τιμής και ευγνωμοσύνης στη μνήμη των άξιων και προνοητικών Ασφαλιζομένων και Ασφαλιστών, της μοναδικώς ευεργετηθείσας πόλης και περιοχής, τα άξια τέκνα της οποίας, από τα βάθη της Ιστορίας, συνέλαβαν και υλοποίησαν την αληθή Ιδέα και Πράξη των Ιδιωτικών Ασφαλίσεων με Αριστοτελική -και όχι Μακιαβελική- Αρετή και Ηθική.